MESOMEDES

MESOMEDES

Cretensis, poeta Adriano principi carissimus, scripsit in laudem Antinoi liberti eius. Suidas. Meminit eius Eusebius quoque in Chron. Μεσομήδης ὁ Κρὴς κιθαρωδικῶν νόμων μουσικὸς ποιητὴς γνωρίζεται, ubi κιθαρῳδικῶν νόμων ποιητης, est canticorum scriptor et lyricorum carminum auctor; unde Lyricum eum Capitolin. c. 7. in Antonino Pio. vocat. Salarium ab Hadriano insigne accepit, quod Pius illi postea imminuit. Exstat illius inter vetera Epigrammata carmen Anacreonticum de vitro, quod cum in Trochaicos numeros redegissent Critici sic restituit Salmas.

Τὰν ὕελον ἐκόμιζε

Κόψας ἐργάτας ἀνήρ.

Ε᾿ς δὲ πῦρ ἔθηκε βῶλον

Ω᾿ς σίδηρον εὐςθενῆ.

Αἱ δ᾿ ὕελος οἷα κηρὸς

Ε᾿ξεχεῖτο παμφάγοισι

Φλοξὶν ἐκπυρούμενος,

Θαῦμα δ᾿ ἦν ἰδεῖν βροτοῖς

Ο῾λκὸν ἐκ πυρὸς ῥέοντα,

Καὶ τὸν ἐργάτην τρέμοντα,

Μὴ πεσὼν διαῥῤαγῇ.

Ε᾿ς δὲ δικτύχων ἀκμὰς

Χειλέων ἔθηκε βῶλται.

Cui simile reperitur inter reliquias Anacreontis, ad hunc modum,

Πῶλε θρηϊκίη τί δή με

Λοξὸν ὄμμασι βλέπουσα

Νηλεῶς φεύγεις, δοκῦς δὲ

Μηδὲν ἐιδέναι σοφόν;

Sed et eiusdem Poetae aenigma nondum editum, Notis suis ad Capitol. in Pio loc. cit. idem Salmas., hoc inseruit:

Μεσομήδους.

Ε῞ρπουσα πετωμένα βεβῶσα κούρα,

Νόθον ἴχνος ἀραμένα δρομαῖα λίαινα,

Πτερόεσσα μὲν ἦν τὰ πρόσω, γυνὰ,

Τὰ δὲ μέσσα βρέμουσα λέαινα θὴρ.

Τὸ δ᾿ όπιςθεν ἐλισσόμενος δράκων,

Οὐθ᾿ ὅλκος ἀπέτρεχεν, οὐ γυνὰ,

Οὔτ᾿ ὄρνις ὅλον δίμας, οὔτε θὴρ.

Κεφαλὰν δ᾿ οὐκ ἔσχε βρέμουσα θὴρ,

Φύσιν εἶχεν ἄτακτα κεκραμένα Λ᾿τέλεςτα τέλεια μεμιγμένα.